Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Το ψαράκι της γύαλας,Μάριος Χάκκας

Ο άνθρωπος, με τη φραντζόλα υπομάλης, είναι ο ίδιος που πριν δύο χρόνια περίπου κρατούσε καρπούζι. Τότε ήταν Ιούλιος! και φυσικά υπήρχαν καρπούζια, ενώ τώρα Απρίλης και πήρε φρατζόλα. Βέβαια και καρπούζια να υπήρχανε, πράγμα αφύσικο για μήνα Απρίλη, αυτός πάλι για φρατζόλα στο φούρνο θα πήγαινε, όπως άλλωστε όλος ο κόσμος.

Μέσα στο γενικό πανικό, πέσαν όλοι στα τρόφιμα. Περίμενε κι αυτός κάπου μισή ώρα σειρά και στο τέλος βρέθηκε με μια ζεματιστή φρατζόλα στο χέρι. Άλλοι παίρνανε τρεις και τέσσερες, αυτός μόνο μία. Για τη δουλειά που την ήθελε και μία αρκούσε. Την έβαλε κάτω από τη μασχάλη και πήρε τους δρόμους.

Το σωστό είναι όταν κάποιος κρατάει μία φρατζόλα, να πηγαίνει στο σπίτι του. Όμως ο δικός μας δεν μπορούσε να πάει. Στη συνοικία που έμενε, από τα χαράματα είχαν αρχίσει συλλήψεις και μόλις πρόλαβε να ντυθεί βιαστικά, πετάχτηκε έξω και ξεμάκρυνε γρήγορα, αναζητώντας τοπίο κατάλληλο αντικείμενο για καμουφλάζ στις κινήσεις του.

Σ' όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πρωτόγονου ς, είναι γνωστή η αξία χρήσης των αντικειμένων. Στις προηγμένες εμπορευματικές κοινωνίες τα πράγματα φυσικά έχουν και μια άλλη αξία, την ανταλλακτική, όπως συνήθως τη λένε. Στην Ελλάδα εκτός απ' αυτές τις δύο γνωστές και πολυσυζητημένες αξίες έχει ανακαλυφθεί και μια τρίτη: Η παραλλακτική, που παίζει σημαντικό ρόλο στις έκτακτες περιστάσεις που ζει τόσο συχνά αυτός ο τόπος. Είναι δε η παραλλακτική αξία ενός πράγματος απευθείας ανάλογη της εφευρετικότητας του παραλλάκτη και της αντίληψης του αστυνομικού οργάνου που επιχειρεί να παραπλανήσει. Δηλαδή, όσο πιο ατσίδας είναι ο αστυνομικός, τόσο πιο πειστικό πρέπει να είναι το αντικείμενο που κρατάει ο παραλλάκτης στα χέρια του, για να λειτουργήσει ο νόμος της παραλλαγής.

Στα Ιουλιανά, πηγαίνοντας ο άνθρωπός μας στις συγκεντρώσεις είναι αλήθεια, πάντα στα άκρα, κρατούσε κι ένα καρπούζι. (Αξία παραλλαγής). Αν γινόταν καμιά φασαρία, γλιστρούσε, δείχνοντας στους αστυνομικούς το καρπούζι: «Είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και πάω στο σπίτι μου».

Πραγματικά, πήγαινε σπίτι, φορούσε πιζάμες, παντόφλες, κι εκεί στη βεράντα, έκοβε το καρπούζι και το 'τρωγε, (αξία χρήσης πια τώρα), μέχρι που έκανε τις φλούδες του πάπυρο. Αυτό ήταν και το βραδινό του. Τα τελευταία χρόνια, σαβουρώνοντας ό,τι του λάχαινε, είχε παραβαρύνει από σάλτσες κι αποφάσισε να κάνει δίαιτα. Όμως η κοιλιά κρέμονταν πάντα εκεί μπροστά του μακρουλό καρπούζι, κι όσο κι αν έλεγε ν' αρχίσει την επομένη ασκήσεις, αυτές ποτέ δεν γινόντανε. Βαριόντανε. Βαριόντανε ν' ασχοληθεί ακόμα και με τα φερ-φορζέ, στολίδι της βεράντας του, γιατί το θέλανε πια ένα πέρασμα λευκή λαδομπογιά. Ήταν και το χρυσόψαρο στη γυάλα, και κάθε τόσο έπρεπε ν' αλλάξει το νερό, μια ασχολία κι αυτή' που του φαινόνταν βαρετή.

Τα τελευταία χρόνια είχε κι αυτός την Καπούη του: Ένα σπιτάκι με βεράντα που έβλεπε προς το βουνό. Αφού έζησε τη μισή ζωή του σε θαλάμους φυλακής και σε τσαντήρια εξορίας, μετά από τόσες στερήσεις, όταν κάποτε βρέθηκε ελεύθερος, μπλέχτηκε με κάτι οικόπεδα, κέρδισε ξαφνικά μερικά λεφτoυδάκια κι αγόρασε αυτό το σπιτάκι όπου και ζούσε μονάχος.

Για παντρειά δεν αποφάσιζε. «Δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι», έλεγε κάθε φορά που του φέρναν εκεί την κουβέντα. «ο γάμος σε δένει με τούτον τον κόσμο, ευθύνες, παιδιά. Εγώ έχω ένα παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον».

Κι όμως, έστω χωρίς γάμο μα με μόνο το σπίτι, δημιουργούσε γερό δέσιμο με τούτον τον κόσμο κι αγεφύρωτο χάσμα με το παρελθόν. Γιατί δεν ήταν μόνο οι τέσσερεις τοίχοι στολισμένοι με κάδρα, παράθυρα δίχως κάγκελα και μια πόρτα που την άνοιγε όποτε ήθελε, δεν ήτανε φυσικά αιτίες να ξεκόψει από την παλιά του ζωή μόνον αυτά. Ήταν κι ένα σαλονάκι δανέζικο. Ήταν κι ένα κρεβάτι μ' αναπαυτικό στρωματέξ. Σόμπα στα χειμωνιάτικα βράδια, ψυγείο για τα καυτά καλοκαίρια, παγάκια, και μια σειρά άλλα ψιλοπράγματα εκ πρώτης όψεως που δεν είχε συναντήσει στους ηρωικούς αλλά τόσο σκληρούς χώρους της νιότης του.

Είναι αλήθεια, καλά καλά δεν είχε ξεκόψει με το παρελθόν. Όσο μπορούσε συνέχιζε, πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις, παραγγελτικά φυσικά, δίνοντας τακτικά τη συνδρομή του κι ακούγοντας στο πικάπ δίσκους που αποκλειστικά αναφέρονταν σε κείνα τα δύσκολα χρόνια.

Ήταν ωραία ν' ακούς στους δίσκους για καημούς και στερήσεις, για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, άσχετα αν δεν κατάληξε κάπου, για μια στάση ηρωική που μετείχε κι ο ίδιος. Ήταν πολύ ωραία να κάθεσαι στη σαιζ λογκ και ν' αναπολείς ακόμη και τους περασμένους πόνους σου, απαλότεροι τώρα, τυλιγμένοι στο μύθο, σα να μη συνέβηκαν σε σένα τον ίδιο. «Ε, πάει περάσανε όλα. Δύσκολα χρόνια, αλλά είχε μια ομορφιά αυτή η ιστορία». Ήταν καλά μέσα στο σπίτι του με τις αναμνήσεις και το πικάπ' ήταν πολύ καλά έτσι που ζούσε, τι αρχίσανε πάλι να πάρει ο διάβολος, τι φταίει να παίρνει πάλι μπάλα τους δρόμους;

Ήταν μια χαρά βολεμένος και τώρα το κυνηγητό και πού να πάει; Ποια δύσπιστη πόρτα να χτυπήσει, που όλοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, θα είχανε την ίδια αιτία; Πολλοί απ' αυτούς τώρα θα 'ταν κιόλας πιασμένοι κι άλλοι ίσως τριγυρίζουν όπως κι ο ίδιος με μια φρατζόλα στο χέρι.

Έκανε ένα μεγάλο κύκλο μακριά απ' το κέντρο. Πέρασε Βύρωνα, Δάφνη κι έπεσε στην Καλλιθέα. Ήταν μια καλή άσκηση. Είχε καιρό να περπατήσει τόσο πολύ. Κι ήταν ένα φωτεινό πρωινό, λες επί τούτου φτιαγμένo για ένα μεγάλο περίπατο. Ασυναίσθητα άρχισε να τσιμπάει τη γωνιά της φρατζόλας, ενώ ταυτόχρονα του 'ρθανε αισιόδοξες, σκέψεις: «Μπα, δεν κρατάει για πολύ αυτή η κατάσταση. Όπου να 'ναι θα πέσουν».

Τώρα όποιος θα 'θελε να ψιλοκοσκινίσει αυτό το απόφθεγμα θα παρατηρούσε ότι η αοριστία της πρώτης πρότασης συνεχίζεται μέσα στη δεύτερη κι αυτό οφείλεται στη χρησιμοποίηση τρίτου προσώπου. Βέβαια, η χρήση πρώτου προσώπου και μάλιστα ενικού αριθμού στη συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει καρδιά και προσωπική προπαρασκευή για τέτοιο ενδεχόμενο.

«Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του, «όπως τα ώριμα φρούτα

από μόνα τους ή τινάζοντας το δέντρο γερά;». «Θα τους ρίξει ο λαός», διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε τον εαυτόν του ένα μ' αυτό το λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ' έξω. Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο εκεί που μπορούσε να διαδραματιστούν γεγονότα, να συμμετάσχει σ' αυτά ή μήπως πίστευε στη θεωρία της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται) κι έπρεπε να φυλαχτεί;

«Δεν μπορώ» σκέφτηκε, «προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου. Όσο κι αν το βλέπω σωστό, μου είναι αδύνατο. Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούνε στο κέντρο οι νέοι».

Είχε φτάσει σε μια περιοχή που κατοικούσε μια μακρινή εξαδέλφη του. Δίστασε να πάει προς το σπίτι της. Όμως το στόμα του ήταν πικρό απ' τα τσιγάρα και του χρειαζόντανε ένας καφές. Τελικά τ' αποφάσισε.

- Τι γίνεται; ρωτούσε της ξαδέρφης ο άντρας, γερό παλικάρι και γερό μεροκάματο.

- Τι γίνεται; ρώτησε κι ο ίδιος μην ξέροντας τι ν' απαντήσει.

- Θα 'χει την Κυριακή ποδόσφαιρο άραγε;

- Πού να ξέρω; είπε εκείνος που ερχόνταν απ' έξω.

- Τι μας βρήκε! Τι μας βρήκε! έκανε απελπισμένος ο άλλος κι έπιασε

το μέτωπό του. Έχεις και το ραδιόφωνο, μόνο εμβατήρια παίζει. Για τα γήπεδα τίποτε.

Ο δικός μας ρούφηξε καυτό τον καφέ του, προσπαθώντας να γλιτώσει το γρηγορότερο από της εξαδέλφης τον άντρα κι από τα άσματα του ραδιοφώνου, και πετάχτηκε πάλι στο δρόμο, αυτή τη φορά μ' ένα νευρικό, σβέλτο βήμα. Πρώτη φορά περπατούσε μ' αυτό τον τρόπο κι απορούσε κι ο ίδιος όταν τσάκωσε τον εαυτό του να δουλεύει μέσα του το εμβατήριο, θα μπορούσε να πει πως το σιγομουρμούριζε κιόλας;

Το πυροβολικό, το πυροβολικό,

το πυροβολικό, πολύ το αγαπώ.

Παρατήρησε ότι κι ένας άλλος άνθρωπος που βάδιζε μπρος του πήγαινε με τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο βηματισμό, λες και μικροσκοπικά μεγάφωνα κολλημένα εκεί δίπλα στ' αυτιά του μετέδιδαν το γνωστό εμβατήριο. Ήταν φορτωμένος μια τσάντα φίσκα με τρόφιμα κι αυτό κάθε φορά τον έκανε να χάνει το βήμα του. Όμως αμέσως ένα πηδηματάκι κουτσό, και το έβρισκε. Τον πήρε από πίσω. Δύο τετράγωνα παραπέρα τον ρούφηξε μια πόρτα. Αυτόν θα τον περίμενε ίσως μια γυναίκα με τα νυχτικά, ο απέναντι γείτονας για κανένα ουζάκι, ο μπατζανάκη ς μ' έτοιμο στρωμένο το τάβλι. Τίποτε δεν άλλαξε γι' αυτόν. Μόνο ένα κουτσό βηματάκι κι αμέσως ήτανε με το ρυθμό της ημέρας κι αυτό του επέτρεπε να κοιμάται στο σπίτι του.

Γιατί λοιπόν να μην κάνει κι ο ίδιος αυτή τη μικρή προσαρμογή, πάντα θα περπατούσε παράταιρα; Ένα τίποτε είναι η αποδοχή της κατάστασης κι έπειτα γυρίζεις στο σπίτι σου. Βέβαια μπορεί εκεί να μην τον περίμενε μια γυναίκα με το νυχτικό, ένας μπατζανάκη ς, οι γείτονες να κάνουν παρέα, όμως είχε εκείνο το ψαράκι στη γυάλα, και ποιος θα του αλλάζει το νερό; Είναι μια ζωούλα κι αυτό, έχει ευθύνη. Το φαντάζονταν να κόβει βόλτες στο στενό χώρο της γυάλας. Έκανε όλο χάρη κινήσεις, δείχνοντας τη χρυσή του κοιλιά, πότε τα πλαϊνά του πτερύγια. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ρυθμικά. Και ξαφνικά η αναπνοή του γινόντανε γρήγορη, ασφυκτιούσε. Τώρα σπαρτάραγε, πνίγονταν, έπεφτε μολύβι το σώμα του στον πάτο της γυάλας.

Έβγαλε το μαντίλι απ' την κωλότσεπη και σφούγγισε το ιδρωμένο του μέτωπο. «Δε γίνεται» σκέφτηκε, «πρέπει να πάω». Έπρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη μέρα ήταν ν' αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ' άλλα τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε δύναμη.

Επέστρεφε μέσα στο απριλιάτικο απόγευμα σπίτι του κι ήταν παρμένη η απόφαση. Εκεί θα κλειδώνονταν κι ας έρχονταν από εκεί να τον πάρουν.

Σουρουπώνοντας έμπαινε στην Καισαριανή.


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Και κάτι για τα Χριστούγεννα

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞ
Θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα, μελετούν μαρξισμό, κατεβαίνουν στις πορείες του Πολυτεχνείου, ήταν παρόντες στη Γένοβα το 2001, έκαναν απεργία πείνας για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και συμφωνούν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αυτοί είναι παπάδες ή εγώ βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση;

Στο γραφείο που στεγάζει την Κίνησή τους, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, παθαίνω αλλεπάλληλα σοκ. Ισως γιατί δενπήγα ποτέ στη Λατινική Αμερική, ώστε να συναντήσω κάποιον ιερέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και γιατί ο παπα-Ανυπόμονος του ΕΛΑΣ είναι για μένα απλώς μια φωτογραφία. Ομως, ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας κι ο παπα-Σταύρος Παπαχρήστος μοιάζουν μ’ εκείνους τους παπάδες που, ζωσμένοι φισεκλίκια, βγήκαν στα βουνά του κόσμου για να υπερασπιστούν τους λαούς τους.

Στο δρόμο των πρώτων χριστιανών και ακολουθώντας το παράδειγμα της Παγκληρικής Ενωσης που πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση, το 2004 δημιούργησαν την Παγκληρική Αγωνιστική Κίνηση Κληρικών και Λαϊκών. Εκδίδουν ένα περιοδικό με 9.000 συνδρομητές, συμμετέχουν ενεργά στο μαζικό λαϊκό κίνημα («Ημασταν μπροστά στο προβοκατόρικο κάψιμο του Αγνωστου Στρατιώτη στο πανεκπαιδευτικό, γράψτε αυτό!»), είναι από τους πρωτοπόρους του φιλειρηνικού κινήματος κι έχουν δώσει το «παρών» σε όλες τις πορείες κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τη Γένοβα μέχρι το Ροστόκ.

Επειτα απ’ όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς δεν σας έχουν αποπέμψει από την Εκκλησία. «Εχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά διώξεις όχι. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς, και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση. Κάποιοι απ’ αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από μας που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. Σήμερα ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σ’ έναν παπά χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του ή να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλώς αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας».

Προτείνετε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης της Εκκλησίας. Με ποιες αιχμές; «Η Εκκλησία φοβάται το λαό, δεν κάνουμε διάλογο ποτέ. Βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ως και τα σωματεία των 50 ατόμων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Σήμερα το εκκλησιαστικό σώμα είναι απονεκρωμένο. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, λοιπόν, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται».

Αναφέρεστε σε ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, το οποίο προτείνει το Ευαγγέλιο. Λέτε ότι αποκρύπτεται εδώ και αιώνες. «Ποτέ δεν αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς διασώζει το πώς βίωναν οι πρώτοι χριστιανοί την Εκκλησία. Κανείς δεν διατηρούσε ατομική ιδιοκτησία μετά την ένταξή του στην εκκλησιαστική κοινότητα. Είχαν τα πάντα κοινά και ο καθένας έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Ετσι δεν υπήρχε κανείς ενδεής. Η πρόταση αυτή μπορεί και σήμερα άμεσα να εφαρμοστεί. Τα μέσα παραγωγής να περάσουν σε κοινή χρήση, να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους».

Μιλάτε για τον κοινωνικό χριστιανισμό; «Ο προσδιορισμός “κοινωνικός” για το χριστιανισμό είναι πλεονασμός. Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει το χριστιανισμό είναι το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, για τα προβλήματά της, και ο αγώνας για την επίλυσή τους, για την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης. Αυτά ισχύουν για τον χριστιανισμό του Ευαγγελίου. Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός “κοινωνικός” για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, μάλλον πρέπει να κάνει κάποιους να προβληματιστούν για το πώς φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο όχι ως άτομο αλλά ως πρόσωπο, και για τον μαρξισμό ο άνθρωπος υπάρχει ως κοινωνικό ον. Νομίζουμε, είναι ένα σημείο συνάντησης».

Τι σχέση μπορεί να έχει ο επιστημονικός υλισμός με τον Θεό; «Δεν νομίζουμε ότι ο μαρξισμός, ως επιστήμη, μπορεί να έχει θεολογία όπως την εννοούμε εμείς. Αν ονομάζουν κάποιοι “μαρξιστική θεολογία” τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από κάποιες ομάδες ή πρόσωπα, ή και την ερμηνεία του κόσμου από τον μαρξισμό, αυτό δεν μας αφορά. Χρησιμοποιώντας όρους τού σήμερα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων “όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία”. Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό “χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική”. Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και κάνει σαφές και το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για χριστιανισμό και μαρξισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση χριστιανών και μαρξιστών, αλλά το πώς χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου».

Είστε, λοιπόν, αριστεροί. «Είμαστε υπέρ αδυνάτων. Δεν είμαστε πολιτικό κόμμα· στην Κίνησή μας συμμετέχουν ανθρωπιστές, μαρξιστές, τροτσκιστές…»

Ο χριστιανισμός έχει κατηγορηθεί ότι με την υπόσχεση ενός μετά θάνατον παραδείσου ακυρώνει την πάλη στο εδώ και το τώρα. «Χριστιανοί και μαρξιστές πρέπει να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο. Απαιτούνται αγώνες. Σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο. Ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων (σ.σ.: στη Θεολογία αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου). »Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δεν γνωρίσαμε ακόμη, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε τον Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη. Εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη τη φιλανθρωπία».

Πιστεύετε στην ένοπλη επαναστατική πάλη; «Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη, όμως, δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο· γι’ αυτό ο Χριστός είπε: “Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν”. Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Γι’ αυτό σήμερα η δική μας “μάχαιρα”, το δικό μας όπλο είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί η χρήση βίας».

Δικαιούται ένας λαός να πάρει τα όπλα; «Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα, αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί, όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος, ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά, ενώ ακόμη και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας με καμάρι μιλούν για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο. Κατά μεγίστη οικονομία, λοιπόν, και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε, όμως, ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο: για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση».

Ποια η γνώμη σας για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας; «Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται απ’ αυτό το μέτρο. Οταν η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να “εκκλησιαστικοποιηθεί” – κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή σε όλους να ανήκει και όλοι να την απολαμβάνουμε. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό. Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φθάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μιλάμε για διανομή, αλλά για δυνατότητα πρόσβασης διά της κοινοκτημοσύνης στον κοινό πλούτο όλων. Σε μια εποχή που παιδεία και υγεία έγιναν εμπορεύματα, η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει, στο μέτρο του εφικτού, ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσοι έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους».

Πώς είδατε τον περσινό Δεκέμβρη; «Για χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο “ασθενής” μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προξένησε μερικές ζημιές που δεν έπρεπε. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η αφύπνιση θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια. Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προσλάβει ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα ελληνικό 1871».

Τελικά Θεός υπάρχει; Πώς επιτρέπει τόση αδικία; «Η γνώση της ύπαρξης ή όχι του Θεού δεν μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς· είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν μπορεί το κράτος να θρησκεύεται. Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας· δεν ήρθε να μας επι- βάλει το θέλημά του, αλλά μας αφήνει ελεύθερους να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι Αυτός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς, που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.

»Ο Θεός μάς κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν, για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθέναν που θέλει να λέγεται χριστιανός».

από enet.gr

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Ενημέρωση για το άνοιγμα των διοδίων Ζευγολατιού από τις «επιτροπές Ακρίβεια-Στοπ»




Μετά το κάλεσμα του συντονιστικού των επιτροπών «Ακρίβεια-στοπ» για ταυτόχρονες πανελλαδικές κινητοποιήσεις στα διόδια των εθνικών οδών και άνοιγμα τους την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου και ώρα 12:00 πολλοί κάτοικοι ανταποκριθήκαν με αποτέλεσμα την ,συμβολική κατάληψη διοδίων για μερικές ώρες και την δωρεάν μετακίνηση των διερχομένων οδηγών σε πολλές περιοχές της Ελλάδας(Ελευσίνα, Μαλακάσα, Αφίδνες, κ.α.) παράλληλα μοιράστηκε και έντυπο υλικό στους διερχομένους οδηγούς που εξηγούσε τους λόγους των κινητοποιήσεων και καλούσε σε μαζική άρνηση πληρωμής διοδίων από εδώ και στο εξής. Η Συμμετοχή των κατοίκων της Κορινθίας στο κάλεσμα ήταν ισχυρή καταλαμβάνοντας συμβολικά τα Διόδια του Ζευγολατιού επιτρέποντας την ελεύθερη διέλευση των οδηγών και μοιράζοντας κείμενο το όποιο κατήγγειλε την απαράδεκτη παραχώρηση των δημόσιων δρόμων για οικονομική εκμετάλλευση σε εταιρίες, τα υψηλά για κόμιστρα τα οποία καταλήγουν στις τσέπες Ιδιωτών και την δολοφονική ανεπάρκεια προδιαγραφών της Ν.Ε.Ο. Κορίνθου-Πατρών με αποτέλεσμα τα πολλά σοβαρά τροχαία ατυχήματα .Οι οδηγοί εκδήλωσαν πολύ ζέστα την συμπαράσταση τους στους κατοίκους ενώ κοινή απαίτηση όλων ήταν να τελείωση η παράνομη εκμετάλλευση των δημοσίων δρόμων με παράλληλη αναβάθμιση τους .Η Ομάδα Copyleft στήριξε την κινητοποίηση και τα δικαία αιτήματα των επιτροπών με την δυναμική παρουσία των περισσότερων μελών της, ενώ στο τέλος όλοι δηλώσαν πως θα παρέμβουν δυναμικότερα στο άμεσο μέλλον για όλα τα προβλήματα ακρίβειας που χρεώνετε ο εργαζόμενος κόσμος.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 12/12 σε αίθουσα του κτιρίου Παπαστράτου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σύσκεψη με θέμα τα διόδια. Στη σύσκεψη συμμετείχαν τα συντονιστικά όργανα της Πάτρας, της Βορείου Αττικής, της Θεσσαλονίκης, της Τραγάνας, της Πιερίας ,του Βόλου, Αγρινίου, Άρτας, μέλη των επιτροπών " ΑΚΡΙΒΕΙΑ STOP" από όλη την Ελλάδα και από την Πανθεσσαλική συντονιστική STAGE. Η συντονιστική αποφάσισε την πρώτη κοινή πανελλαδική κινητοποίηση και καλεί να ανοίξουμε την Κυριακή 20/12 και ώρα 12:00 το μεσημέρι όλα τα διόδια της χώρας. Επειδή πολύ καιρό τώρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο των άλλων αλλά είναι και δικό μας,


-Καταγγέλουμε το απαράδεκτο ξεπούλημα των εθνικών δρόμων στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα
-Αντιδρούμε στα πανάκριβα διόδια που καλούμαστε να πληρώσουμε για έργα που δεν έχουν γίνει ακόμα και που αμφιβάλουμε αν θα γίνουν
-Διαμαρτυρόμαστε γιατί τόσα χρόνια πληρώνουμε διόδια για μια εθνική οδό καραμανιόλα
-Θλιβόμαστε για τα πάρα πολλά ατυχήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια που οφείλονται στην κακή ποιότητα του δρόμου, στις επικίνδυνες στροφές και στην μη ύπαρξη διαχωριστικού στις αντίθετες λωρίδες κατεύθυνσης
-Αρνούμαστε να πληρώνουμε διόδια για έναν δρόμο που δεν πληρεί καμία προδιαγραφή για να είναι Εθνική οδός.
-Απαιτούμε να καταργηθούν άμεσα όλα τα διόδια που πληρώνουμε
-Συντονίζουμε τον αγώνα μας με τον αγώνα άλλων περιοχών με το ίδιο πρόβλημα για ελεύθερους δρόμους χωρίς διόδια
-Καλούμε όλους και όλες να συμμετάσχουν στον αγώνα μας.
-Ανοίγουμε τις μπάρες στα διόδια του Ζευγολατιού την Κυριακή 20/12 στις 12:00 το μεσημέρι

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ COPYLEFT


Με μια σχετική καθυστέρηση κυκλοφόρησε το νέο τεύχος, το οποίο διανέμεται, όπως πάντα, δωρεάν και χέρι με χέρι. Επίσης μπορείτε να το βρείτε και στα παρακάτω σημεία:

Κιάτο:
Στο stand μας στην αρχή του πεζόδρομου
στο Cafe Musica Es
Κόρινθος:
στο Cafe Fin

Σύντομα και σε περισσότερα σημεία, μείνετε ενήμεροι από το blog μας!
Επίσης θα ανέβει ολόκληρο και στο blog εντός των ημερών.

«Εύχομαι να μείνω για πάντα 15, γιατί δεν θέλω να πάω παραπέρα, δεν θέλω να προχωρήσω και εσύ να μείνεις εκεί. Δεν το ήθελες αλλά για πάντα θα μείνεις στα 15...Κατάρα? Ίσως...Αλλά οι κατάρες φέρνουν και τιμωρίες, και οι τιμωρίες σαματά...Θα τα σπάσουν μικρέ...Θα τα κάψουν...Οι κραυγές τους θα περάσουν τα σύνορα. Μα τα δάκρυα? Τα δάκρυα θα παραμείνουν σαν ανεξίτηλα σημάδια στα μάτια και την ψυχή μας. Η ψυχή σου ο κόσμος, το αίμα σου τα δάκρυα μας, τα δάκρυα οι φωνές. Οι φωνές ...ο αγώνας.

6-12-08..

Ημέρα πόνου, ημέρα θλίψης, ήμερα επανάστασης για ένα αβέβαιο μέλλον, για την κρατική καταστολή, για σένα Αλέξη! Συνεχίζουμε Αλέξη...Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε Δεκέμβρη ο αχός του γέλιου σου φτάνει στην οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μας θυμίζει να ζούμε με αντίσταση και όχι να επιζούμε με συμβιβασμούς.

Καλό ταξίδι,

Αναπαύσου εν ειρήνη»

Το παρακάτω κείμενο υπάρχει τοιχοκολλημένο στην οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια, με την υπογραφή "mafron". Ο ευαίσθητος 15χρονος που το κόλλησε δεν νοιάστηκε να γράψει το πραγματικό του όνομα...Είναι και αυτός ένας από τους εξεγερμένους...Κομμάτι μιας γενιάς που λοιδορείται, ποδοπατείται, στερείται δικαιωμάτων, στιγματίζεται από τους «ώριμους» ως ανεύθυνη και απολίτιστη, αλλά παρ'όλα αυτά δεν σκύβει το κεφάλι της, αγωνίζεται για όσα της στέρησαν, αμφισβητεί, αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ενεργό κομμάτι της κοινωνίας και ως τέτοιο δρα, προς δυσαρέσκεια όσων την θέλουν αποχαυνωμένη και άρα ευκολότερη προς χειραγώγηση...Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξη η νεολαία είναι εδώ, δεν ξεχνά πως στο όνομα της εξουσίας χάθηκε μια ζωή και με τέτοια αφιερώματα φωνάζει με τον δικό της τρόπο στους ιθύνοντες αυτού του χάους που λέγεται κράτος, ότι θα την βρουν μπροστά τους σε όλες της αυθαιρεσίες, τις κλεψιές, τα Βατοπέδια του μέλλοντος, την κρατική βία, να διεκδικεί το αυτονόητο--μια ελεύθερη ζωή...

Β.Τ.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ







Underground (1995)

Η πολυβραβευμένη και δημοφιλέστατη ταινία του Κουστουρίτσα γυρίστηκε αμέσως μετά τον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και αποτελεί μία αναδρομή στην ιστορία της χώρας του από την Ναζιστική κατοχή (1945) έως τον εμφύλιο πόλεμο (1991).
Ο αγνός λαϊκός και έξω καρδιά επαναστάτης Πέταρ Πόπαρα (Λάζαρ Ριστοφσκι) ξεγελιέται από τον επίσης επαναστάτη – αλλά και ικανό γραφειοκράτη- Μάρκο Ντρέν (Μικι Μανόλοβιτς) και παραμένει σε ένα υπόγειο εργαστήριο για δεκαετίες. Εκεί πεπεισμένος ότι η Ναζιστική κατοχή συνεχίζεται , κατασκευάζει όπλα τα οποία δίνει στο φίλο του που όμως τα πουλάει και επωφελείται οικονομικά, τόσο από τα όπλα όσο και από την φήμη του Πέταρ που όλοι τον νομίζουν νεκρό. Η ταινία ακολουθεί έναν καταιγιστικό ρυθμό και πηγαίνει από την συγκίνηση στην δυνατή κωμωδία μέσα σε ένα πλάνο.
Πήρε βραβεία σε χώρες όπως η Αργεντινή, η Πολωνία , η Τσεχία , οι ΗΠΑ και στη Γαλλία όπου τιμήθηκε με το χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών.
Η εκπληκτική μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς έντυσε την ταινία, της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και έγινε μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας. Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ 19:30 ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΑΤΟΥ

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΙΑΤΟΥ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ







Με τέτοια "προστασία" τι να τους κάνεις τους κινδύνους??





«ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ…»
«…κάναμε κάτι επιτέλους για το άσυλο!» φώναζε μετά την είσοδο δυνάμεων των ΜΑΤ στα Προπύλαια, ο προστάτης του πολίτη, υπουργός Χρυσοχοΐδης. 35 χρόνια μετά από τι; Μετά από την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο και τους νεκρούς από τη χούντα που επίσης «έλυσε» το πρόβλημα του ασύλου;
Σε ανατριχιαστικές δηλώσεις του το βράδυ της Δευτέρας, με ύφος συνταγματάρχη άλλου καθεστώτος, διαμήνυσε το τέλος της ανομίας που προκαλείται από την ύπαρξη του ασύλου και διακήρυξε την αρχή «της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας». Μίλησε για «φασιστοειδή, ψευτο-ιδεολόγους», αυτοανακηρύχθηκε σε σωτήρα της δημοκρατίας, δίκασε τηλεοπτικά τους συλληφθέντες των επεισοδίων, κάλυψε απόλυτα την αστυνομική βία, ειρωνεύτηκε μαζί με τον Πρετεντέρη τον πολιτικό χώρο «Ρεσάλτο» αλλά και το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Κερατσινίου που κατήγγειλε την αστυνομία αυθαιρεσία. Υποστήριξε το επικίνδυνο και αντισυνταγματικό δόγμα της προληπτικής καταστολής.
Οι μαζικές διαδηλώσεις διεκδίκησης, ενότητας και μνήμης, την Κυριακή και τη Δευτέρα, έδωσαν την καλύτερη απάντηση στο κλίμα φόβου που έσπειραν το ΠΑΣΟΚ και τα ΜΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα. Επιβεβαίωσαν ότι η γενιά μας δε στριμώχνεται στο μέλλον που της ετοιμάζουν, δεν ξεχνά τα αδιέξοδα που της δημιουργούν, δε διαπραγματεύεται την αξιοπρέπειά της. Υπενθύμισαν σε όλους ότι οι αιτίες για την εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη όχι μόνο παραμένουν, αλλά καθημερινά εντείνονται.
Η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί, επιλέγει τη «στρατηγική της έντασης». Προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από τα μεγάλα προβλήματα. Να κρύψει κάτω από το χαλί το βαθύ ρήγμα που έφερε στην επιφάνεια ο Δεκέμβρης. Και παράλληλα, προσπαθεί να θωρακιστεί απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα που είναι βέβαιο πως θα έρθουν. Σ’ αυτό το πλαίσιο προσπαθεί να καταργήσει το άσυλο. Γιατί ξέρουν ότι το άσυλο, μας δίνει το δικαίωμα ν’ αγωνιζόμαστε.
Και δυστυχώς η κυβέρνηση βρήκε ανέλπιστο σύμμαχο στον αντιπρύτανη του ΕΚΠΑ, που έθεσε τα Προπύλαια ουσιαστικά εκτός ασύλου αλλά και σε «εκπαιδευτικούς» που χαιρέτισαν τις συλλήψεις έξω από το ΑΠΘ ή μέσα από το προαύλιο της Νομικής. Φαίνεται πως άρχισε να αποδίδει καρπούς η επιχείρηση διάσπασης του εκπαιδευτικού κινήματος και η ανατροπή της προοδευτικής μέχρι πρότινος ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ.
Το επόμενο διάστημα θα δεχτούμε μια μεγάλη επικοινωνιακή, πολιτική και ιδεολογική επίθεση. Θα μας πουν πως το άσυλο δεν έχει λόγο να υπάρχει στις μέρες μας. Πως είναι ορμητήριο για καταστροφές και βανδαλισμούς. Θα βλέπουν παντού «εσωτερικούς εχθρούς». Εμείς ξέρουμε και αποδείχτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη, πως το άσυλο είναι εργαλείο στα χέρια του κινήματος. Επιτρέπει τη μετατροπή των σχολών σε κέντρα αγώνα, τις συνδέει με την κοινωνία. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του ασύλου, είναι αγώνας για το δικαίωμά μας να παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο, για μια άλλη πολιτική για τη νεολαία. Να προετοιμαστούμε για να δώσουμε μια μεγάλη μάχη υπεράσπισής του, ενωτική, με διάρκεια, με αποφασιστικότητα. Δεν υποχωρούμε!
Κωνσαντίνος Λαμπράκης

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου πέρυσι άναβαν κεράκια στη μνήμη του Αλέξανδρου. Φέτος ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν από θέση εξουσίας την νεολαία που αγωνίζεται. Η ΝΔ πέρυσι έπνιγε στα χημικά και στο ξύλο τις διαδηλώσεις, αφού νωρίτερα η αστυνομική ασυδοσία έριχνε έναν 16χρονο νεκρό. Φέτος με τον νέο της αρχηγό θεωρεί ότι δεν είχε όσο αυστηρή στάση έπρεπε απέναντι στην οργή της νεολαίας. Το ΚΚΕ πέρυσι κατήγγειλε την εξέγερση και οραματίστηκε μια «πραγματική λαϊκή εξέγερση που δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Φέτος απέχει από τις διαδηλώσεις και κάνει «μέτωπο» με τον εαυτό του.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΙΣ 6 ΚΑΙ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ;

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ:
Δεν ξεχνάμε ότι ένας 16χρονος σκοτώθηκε χωρίς λόγο. Δεν ξεχνάμε ότι το γεγονός δεν ήταν μεμονωμένο, αλλά κρίκος σε μια μεγάλη αλυσίδα. Δεν ξεχνάμε το κύμα οργής και αγανάκτησης, την κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, την έκρηξη νεότερων και μεγαλύτερων. Δεν ξεχνάμε ότι αυτή την έκρηξη η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πήγαν να την ταυτίσουν με τις σπασμένες βιτρίνες. Δεν ξεχνάμε το φόβο που προκαλέσαμε στο κατεστημένο σε όλη την Ευρώπη, όταν κατεβαίναμε κατά χιλιάδες στο δρόμο.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΆΡΝΗΣΗΣ:
Ενός κόσμου κι ενός συστήματος γεμάτου σαπίλα και υποκρισία. Που τάχα ακούει τη νεολαία με συμπάθεια και κατανόηση. Που όμως την επόμενη μέρα μας ξαναφορτώνει τα προβλήματά του. Μας κάνει τη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είναι άρνηση των αδιεξόδων και της απόγνωσης. Άρνηση της επιβίωσης. Άρνηση του να ζεις για να δουλεύεις. Άρνηση του χρόνου που δεν είναι ελεύθερος. Άρνηση των χώρων που εμπορευματοποιούνται. Άρνηση της ζωής που είναι βουλιαγμένη στο νάρκωμα, στην κατανάλωση, στην αδιαφορία και στην απομόνωση.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ:
Ο Δεκέμβρης πέρυσι μας ένωσε όλους. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, νέους και μεγαλύτερους, από διαφορετικές περιοχές και κοινωνίες. Μας ένωσε σε ένα ποτάμι οργής και αγανάκτησης για την ευκολία με την οποία αφαιρείται μια ζωή. Ένωσε πολύ διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά προβλήματα που όμως είδαμε μια κοινή αιτία: Ότι πυροβολούν τη γενιά μας με αδιέξοδα. Ότι έχουμε απέναντί μας μια εξουσία κι ένα κράτος που μοιράζει σφαίρες στη νεολαία και δισεκατομμύρια στις τράπεζες. Ο δρόμος είναι στην ενότητά μας, όχι στον κατακερματισμό μας.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ:
Γιατί έχουμε ανάγκη ένα ισχυρό, μαχητικό ρεύμα της αριστεράς στην κοινωνία που να δίνει αγώνες και μάχες καθημερινά. Να συγκροτεί ένα ρεύμα αλλαγής παντού. Δίπλα και μέσα στην νεολαία που πνίγεται από τα αδιέξοδα του συστήματος, δίπλα και μέσα στον εργαζόμενο κόσμο που πληρώνει ακριβά την κρίση, δίπλα και μέσα στους «συνηθισμένους ανθρώπους». Αυτή είναι η ταυτότητα και η φυσιογνωμία μιας σύγχρονης, χρήσιμης και ζωντανής αριστεράς.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ:
Ακόμη κι αν μας λένε ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Και μπορούμε σιγά σιγά, να κατακτάμε μια νέα γνώση και νέα συνείδηση. Αυτή η γενιά, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιεί, φωνάζει ότι τέλειωσε μια ολόκληρη εποχή. Στην αρχή με τυχαίες εκρήξεις ενάντια στο σύστημα, αλλά στη συνέχεια με συλλογικότητα και με οργάνωση. Για μια νεολαία, ούτε απολίτικη, αλλά ούτε φυλακισμένη στα όρια του παρελθόντος. Μπορούμε να φτιάξουμε μια νέα συνείδηση που να ανταποκρίνεται στη νέα εποχή.
Κ.Λ.

Απόπειρα κατάληψης της ΑΣΟΕΕ από τα ΜΑΤ:

Οι εμπρηστικές προκλήσεις του κ. Χρυσοχοΐδη θα πέσουν στο κενό

Η πολιτική απόφαση του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» για κατάληψη της ΑΣΟΕΕ από τα ΜΑΤ (με το πρόσχημα της… γρίπης), η ρίψη χημικών και ο ανελέητος ξυλοδαρμός των φοιτητών που θέλησαν να μπουν στο Πανεπιστήμιό τους, αποκαλύπτει το επικίνδυνο σχέδιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μπροστά στην πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Είναι το ίδιο σχέδιο που την πρώτη μόλις βδομάδα της νέας κυβέρνησης έκανε τα Εξάρχεια κέντρο αστυνομικής αυθαιρεσίας και κατοχής. Το ίδιο σχέδιο που οδηγούσε στη ΓΑΔΑ ένα ολόκληρο μπλοκ με εκατοντάδες διαδηλωτές, μετά το τέλος της πορείας του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μπροστά στις διαδηλώσεις της 6ης και 7ης Δεκέμβρη, έχει αποφασίσει να «τελειώνει» με τις εκδηλώσεις μνήμης και διεκδίκησης της νεολαίας. Επιχειρεί να το πετύχει με ένα ενιαίο και συντονισμένο σχέδιο κλιμάκωσης της έντασης, της καταστολής, του φόβου, εκτρέποντας τη νεολαία από τη μαζική διεκδίκηση και τους μαζικούς αγώνες.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ολόκληρο το σύστημα εξουσίας θέλουν τη νεολαία στη γωνία, φοβισμένη και περιθωριοποιημένη. Όμως το σχέδιο τρομοκράτησης δεν θα περάσει.

Όλοι μαζικά και αγωνιστικά στις διαδηλώσεις της 6ης και 7ης Δεκέμβρη!



Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ΒΡΑΔΙΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: "Το πείραμα"



ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Δεν μπορώ να κατανοήσω, γιατί η εκκλησία, εμφανίζει δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα.
Το ένα γεμάτο αγάπη, σεβασμό προς κάθε διαφορετικότητα, αλληλεγγύη, προσφορά και κοινωνικό έργο και το άλλο γεμάτο διαχωριστικές γραμμές, προκαταλήψεις σε βάρος συνανθρώπων μας, φοβικές αντιδράσεις απέναντι στο διαφορετικό και θρησκευτικό φανατισμό.
Το κακό πρόσωπο της εκκλησίας, ατυχώς κατά την γνώμη μου εμφανίστηκε, με την εγκύκλιο του Μητροπολίτη κ. Διονύσιου εν όψη της έναρξη μαθημάτων των κατηχητικών σχολείων, που προτρέπει σε πνευματική αφύπνιση, επαγρύπνηση και ανάληψη δραστηριοτήτων τον κλήρο, για να προστατεύσει τα θρησκευτικά ιδεώδη του ποιμνίου του και κυρίως τον ευαίσθητο χώρο της νεολαίας που κινδυνεύει περισσότερο, λόγω της αλλοίωσης του πληθυσμού με την εισροή εις την χώρα μας αλλόπιστων δηλαδή μεταναστών, αλλοίωσης των ορθοδόξων κριτηρίων κλπ.
Υπήρξαν δικαιολογημένες αντιδράσεις από πολλούς, γιατί θεωρούν ότι ο ρόλος της εκκλησίας μπορεί και πρέπει να είναι διαφορετικός, γιατί θέλουν να βλέπουν το καλό πρόσωπο της εκκλησίας.

Είναι γνωστό, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει να επιδείξει ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό έργο. Με ευαισθησία, υποστηρίζει τις κοινωνικά αδύναμες ομάδες και συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας αντίληψης για τον ανθρωπισμό.
Ενδεικτικά παραδείγματα της κοινωνικής προσφοράς της Εκκλησίας, που πραγματικά δείχνουν σεβασμό σε κάθε διαφορετικότητα που έχει σχέση με θρησκευτικές, πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις, είναι :
Η ανθρωπιστική βοήθεια που παρέδωσε, στους πυροπαθείς Έλληνες και μετανάστες (καταυλισμός των Κούρδων) του Δήμου Πεντέλης.
Η ανθρωπιστική βοήθεια με τρόφιμα, σε ανταπόκριση αιτήματος του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν, προς ενίσχυση του προσφυγικού καταυλισμού Λαυρίου.
Η ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες, οι οποίοι είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο στην ακριτική Λέρο.
Το πολυπολιτισμικό σχολείο, με Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο που κατασκεύασε η “Αλληλεγγύη” της Εκκλησίας της Ελλάδος με τη συγχρηματοδότηση του Υπουργείου Εξωτερικών στο Χαλέπι της Συρίας.
Άλλωστε, για την υποστήριξη των μεταναστών, η “Αλληλεγγύη” της Εκκλησίας της Ελλάδος, διεκδίκησε βραβείο της κοινωνίας των πολιτών στη διάρκεια του παγκόσμιου φόρουμ για την μετανάστευση που έγινε στην Αθήνα την περασμένη εβδομάδα.

Είναι επίσης χρήσιμο για την κοινωνία μας, να γνωρίζουμε τις απόψεις φωτισμένων ιεραρχών, όπως του Αρχιεπίσκοπου Αλβανίας κ. Αναστάσιου, για το ρόλο της εκκλησίας και την στάση μας απέναντι στους μετανάστες και τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Λέει λοιπόν :

«Η Εκκλησία έχει χρέος να αγωνίζεται για δικαιότερους κοινωνικούς θεσμούς, διορατικές ρυθμίσεις, περισσότερη αλληλεγγύη, γνησιότερη αγάπη.
Η θέση της Εκκλησίας, ως συνόλου και κάθε χριστιανού προσωπικά, είναι ο σεβασμός παντός ανθρωπίνου προσώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής η γλώσσας, ιδιαιτέρως όταν βρίσκεται σε δοκιμασία και ανάγκη. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν αναμφισβήτητα οι μετανάστες και η Εκκλησία αυτό το πνεύμα καλλιεργεί και ενισχύει, στηλιτεύοντας τον ρατσισμό και συμβάλλοντας στην ομαλή ένταξή τους στην τοπική κοινωνία. Υπάρχουν, βεβαίως, και περιπτώσεις όπου ορισμένοι μετανάστες δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα. Αλλά από καμιά κοινωνική ομάδα δεν λείπουν τα αρνητικά παραδείγματα. Ας μη παραθεωρείται όμως το γεγονός ότι οι μετανάστες συνέβαλαν και στην ανάπτυξη της οικονομίας σε ανάγκες οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν από εντοπίους.»

Προσυπογράφω και το εξαιρετικό άρθρο του Κορίνθιου- Κώστα Παππή για τους “μετανάστες και ρατσισμός” δημοσιευμένο στο blog του (costaspappis.blogspot.com), όπου αναφέρει μεταξύ άλλων :
«Το ζήτημα των μεταναστών δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει κανείς μόνο με το μυαλό ή μόνο με το συναίσθημα. Πρέπει να λειτουργήσει και η μνήμη. Μνήμη που αναφέρεται στους δικούς μας μετανάστες “νόμιμους” και “παράνομους”. Αυτή, να μην τη χάσουμε ποτέ, γιατί αλλιώς χάνουμε την ψυχή μας.»

O Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Διονύσιος έχει πάρει πρωτοβουλίες στήριξης των κοινωνικά αδύναμων με την παροχή προς αυτούς “γευμάτων αγάπης”. Γι’ αυτό και το περιεχόμενο της επιστολής του που αναφέρεται στους μετανάστες τον αδικεί.
Πιστεύω ότι θα πάρει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ώστε, να μην καλλιεργηθεί ρατσιστική αντίληψη και συμπεριφορά προς συνανθρώπους μας ανεξαρτήτως θρησκεύματος, χρώματος και εθνικότητας.

Θεωρώ όμως, ότι οι σημερινές συνθήκες απαιτούν την ανάληψη μιας πλατιάς πρωτοβουλίας στην Κορινθία, από πολίτες, συλλογικότητες, τοπική αυτοδιοίκηση και εκκλησία, για έναν Φορέα υποστήριξης, εκπαίδευσης και ένταξης μεταναστών κατά τα πρότυπα του “ανοικτού σχολείου μεταναστών” που ήδη με μεγάλη επιτυχία λειτουργεί σε Αθήνα και Πειραιά. Η υποστήριξη και η συμμετοχή της εκκλησίας σε μια τέτοια πρωτοβουλία και προσπάθεια που πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, πιστεύω ότι θα συμβάλλει στον ρόλο και το πρόσωπο της εκκλησίας που θέλουμε όλοι .


Λεωνίδας Φωτιάδης