Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Τέσσερις μετανάστες βρέθηκαν νεκροί σε νταλίκα

Τέσσερις μετανάστες βρέθηκαν νεκροί μέσα σε ξύλινο κιβώτιο στο ρυμουλκούμενο μέρος νταλίκας στην Αμφιλοχία.

Φωτογραφία αρχείου

Ύστερα από έλεγχο του ακινητοποιημένου οχήματος, οι αστυνομικοί βρήκαν στο εσωτερικό του ξύλινα κιβώτια, σε ένα από τα οποία βρέθηκαν τα πτώματα. Ενδέχεται τα άλλα κιβώτια να έκρυβαν επίσης μετανάστες, που όμως κατάφεραν να διαφύγουν.

Η ρυμούλκα φέρει ιταλικές πινακίδες κυκλοφορίας και εκτιμάται ότι είχε προορισμό την Πάτρα προκειμένου να φορτωθεί σε πλοίο για την Ιταλία.

Σε εξέλιξη βρίσκεται έρευνα από τις αστυνομικές υπηρεσίες ενώ στον τόπο του εγκλήματος κλήθηκε ιατροδικαστής για να διαπιστώσει τα αίτια θανάτου τους. Πιθανολογείται ότι οι τα θύματα ήταν Ιρανοί και πέθαναν από ασφυξία.

enet.gr, 17:18 Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Εργασιακός μεσαίωνας στο λιμάνι

Ολοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες, με το ημερομίσθιο να φθάνει τα... 40 ευρώ! Ολοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες, με το ημερομίσθιο να φθάνει τα... 40 ευρώ!

Οπου κι αν θέσει κανείς το ερώτημα, απάντηση δεν παίρνει. Από τις αρχές Ιουνίου που η εκμετάλλευση του Προβλήτα ΙΙ πέρασε στην ΣΕΠ Α.Ε., θυγατρική της κινεζικής εταιρείας στην Ελλάδα, για τους εργαζόμενους το Ικόνιο παραπέμπει σε επαρχία της Κίνας. Το βέβαιο είναι ότι οι συνθήκες εργασίας δεν διέπονται από την ελληνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η σύμβαση που καλούνται να υπογράψουν οι λιμενεργάτες της Cosco περιλαμβάνει 13 όρους που απαντώνται στο κινεζικό μοντέλο εργασίας.

1. Ολοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδικευτοι εργάτες.

2. Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου.

3. Η εργασία είναι οκτάωρη, σε κυλιόμενες βάρδιες και το ωράριο συνεχές ή σπαστό. Η υπέρβαση του ωραρίου λογίζεται ως οικειοθελής προσφορά, εκτός κι αν υπάρχει γραπτή εντολή διευθυντή.

4. Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα. Στο ημερομίσθιο περιλαμβάνονται τα επιδόματα και οι πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, αργίες, υπερεργασία, εκτός έδρας.

5. Στην αμοιβή περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι, τέλη κ.λπ.

6. Οι εργαζόμενοι, παρότι έχουν ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα.

7. Οποιεσδήποτε παροχές (bonus), εναπόκεινται στη διοίκηση (από ελευθεριότητα όπως αναφέρεται) και μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή.

8. Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες σε διάστημα ενός έτους.

9. Αν η εταιρεία επιλέξει να μην καταγγείλει τη σύμβαση, αυτή η στάση πρέπει να θεωρείται προσωρινή.

10. Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή.

11. Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, που από την ανάλυση των όρων παραπέμπει σε όρκο σιωπής.

12. Στα θέματα αδειών, η εταιρεία πρωτοτυπεί και παραπέμπει στην εργατική νομοθεσία.

13. Για τις διαφορές αρμόδια είναι τα δικαστήρια της Αθήνας και όχι του Πειραιά.

Πώς λειτουργεί στην πράξη το κινεζικό μοντέλο; Στο ΣΕΜΠΟ της Cosco εργάζονται 300 χειριστές μηχανημάτων και εργατοτεχνίτες και 50 διοικητικοί. Το ωράριο των εργατοτεχνιτών είναι σπαστό. Κανείς δεν γράφει υπερωρία και όσοι εργάζονται πενθήμερο, περίπου οι μισοί, έχουν μηνιαίες αποδοχές γύρω στα 700 ευρώ.

Για τους υπόλοιπους ισχύει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας με αποδοχές 300-400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω της εταιρείας ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ Α.Ε. και πέντε υπεργολάβων.

Κανονισμός εργασίας δεν υπάρχει, σωματείο δεν επιτρέπεται και δεν αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία του Εργατικού Κέντρου, της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμένων, της ΓΣΕΕ και των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Τέσσερις καταγγελίες εξετάζονται από την Επιθεώρηση Εργασίας, από τον περασμένο μήνα, αλλά καμία δεν έχει ολοκληρωθεί.

Από τις 30 Αυγούστου 2010 το Διεθνές Συμβούλιο Λιμενεργατών (IDC) έχει απευθυνθεί στη διοίκηση της Cosco και της ΣΕΠ Α.Ε., ζητώντας τη συμμόρφωση στις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες. Δεν υπήρξε καμία απάντηση.

Στις 20 Οκτωβρίου το Συμβούλιο απευθύνθηκε και στην ελληνική κυβέρνηση, με επιστολή προς τον Γ. Παπανδρέου και τους υπουργούς Εργασίας, Λούκα Κατσέλη, και Θαλασσίων Υποθέσεων, Γ. Διαμαντίδη. Στο κείμενο που υπογράφεται από τον συντονιστή του IDC για τις χώρες της ευρωζώνης, Π. Σο, αναφέρονται όλες οι παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας από την Cosco. Ούτε σε αυτή την επιστολή υπήρξε απάντηση.

Το Συμβούλιο ενημέρωσε για τη «μικρή Κίνα του Πειραιά» και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία δήλωσε ότι θα στείλει επιστολή στην Αθήνα προκειμένου να πάρει εξηγήσεις. Σε διαφορετική περίπτωση δεν αποκλείεται προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παράλληλα το Συμβούλιο, που έχει παρουσία σε 100 ευρωπαϊκά λιμάνια, με επιστολή προς όλες τις αντιπροσωπείες του, στις 11 Νοεμβρίου, προαναγγέλλει συντονισμένη δράση κατά της Cosco, με μπλοκάρισμα των φορτηγών και των κοντέινερ της εταιρείας.

Του ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ agrolabos@hotmail.com

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ο τρόμος ως πολιτικό εργαλείο

Το ακόλουθο κείμενο του ισπανού φιλοσόφου Φερνάντο Σαβατέρ είναι απόσπασμα της παρέμβασής του σε Φεστιβάλ Φιλοσοφίας που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην ιταλική πόλη Καράρα.

Φερνάντο Σαβατέρ: «Είναι παράλογο να αντιλαμβανόμαστε την τρομοκρατία σαν ένα φαινόμενο που είναι παντού ενιαίο και ταυτόσημο» Φερνάντο Σαβατέρ: «Είναι παράλογο να αντιλαμβανόμαστε την τρομοκρατία σαν ένα φαινόμενο που είναι παντού ενιαίο και ταυτόσημο» Η τρομοκρατία δεν είναι παρά μια μορφή εκφοβισμού. Ο εκφοβισμός, με τη σειρά του, υπήρξε ένα εργαλείο πολιτικού ελέγχου σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Οποιος αποβλέπει στην εξουσία, για να επηρεάσει τις διάφορες ομάδες της κοινωνίας, οφείλει να υπόσχεται στα άτομα εκείνο που επιθυμούν ή να τα απειλεί με εκείνο το οποίο φοβούνται. Και όλοι οι φόβοι ανάγονται ουσιαστικά σε έναν και μοναδικό φόβο, τον φόβο του θανάτου. Τα βάσανα και η έλλειψη ελευθερίας φοβίζουν σε διαφορετικό βαθμό, αλλά η αφαίρεση της ζωής προκαλεί σε όλους ανατριχίλα. Οποιος εμφανίζεται κυρίαρχος της διαχείρισης του θανάτου θα κατακτήσει έτσι την υπακοή της πλειονότητας του πληθυσμού. Ο τύραννος και ο τρομοκράτης μιλούν μια γλώσσα που όλοι την κατανοούν: Να αποδεκατίσεις, δηλαδή να σκοτώσεις έναν στους δέκα, σε όλες τις γλώσσες σημαίνει ότι θα υποτάξεις τους άλλους εννέα.

Η τρομοκρατία είναι ένα φαινόμενο της μαζικής κοινωνίας, όπως και τα στρατόπεδα εξόντωσης. Θέτει στο στόχαστρο κατά προτίμηση τα μέλη εκείνου που ο κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Ρίσμαν αποκάλεσε «το μοναχικό πλήθος», όλους εκείνους που αγκομαχούν και αναμειγνύονται στο πηγαινέλα της μεγάλης μυρμηγκιάς. Στο παρελθόν, προσπαθούσε κυρίως να πλήξει γνωστές προσωπικότητες, τα αφεντικά της εξουσίας και του πλούτου, σαν να 'θελε να καταδείξει στους ισχυρούς του κόσμου ότι όσο υψηλή και αν είναι η θέση τους, βρίσκονται πάντοτε στο βεληνεκές κάποιου απελπισμένου, ο οποίος έχει αγανακτίσει από την -πραγματική ή υποτιθέμενη- έλλειψη δικαιοσύνης. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Σίγουρα τα σημαντικά πρόσωπα βρίσκονται πάντοτε στο στόχαστρο, αλλά οι τρομοκράτες προτιμούν την ποσότητα από την ποιότητα. Και αυτό επειδή οι καταναλωτικές δημοκρατίες, εκείνες στις οποίες όλοι μπορούν να ψηφίζουν και η κοινή γνώμη είναι η φωνή της πολιτικής πλειοψηφίας, μπορούν να εκφοβιστούν πιο αποτελεσματικά όταν πλήττονται τυφλά υπεραγορές, νυχτερινά κέντρα διασκέδασης ή ουρανοξύστες γεμάτοι γραφεία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως εξήγησε κάποτε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, η πρώτη βόμβα που παράγει ανώνυμα θύματα προκαλεί μια γενική αγανάκτηση εναντίον των δολοφόνων και ηθική υποστήριξη σε όσους ενεργοποιούνται για να τους τιμωρήσουν με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Στη δεύτερη ή την τρίτη βόμβα παρακολουθούμε αντίθετα διαμαρτυρίες εναντίον εκείνων οι οποίοι θα έπρεπε να εγγυώνται την ασφάλεια και δεν το κατορθώνουν (αρχικά αμφισβητείται η δράση τους, έπειτα η ικανότητά τους και τελικά η νομιμοποίησή τους). Οταν φτάσουμε στην έκτη ή την έβδομη βόμβα, οι φωνές που ζητούν να ληφθούν υπόψη οι διεκδικήσεις των τρομοκρατών και που κατηγορούν την κυβέρνηση για τυφλή αδιαλλαξία γίνονται πάρα πολλές, αν όχι και κυρίαρχες.

Η χρήση του δολοφονικού εκφοβισμού είναι πάντοτε αποτρόπαιη. Ωστόσο, υπάρχει ένας μόνον τρόπος με τον οποίον οι δημοκρατίες μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά εναντίον αυτού του τύπου εκφοβισμού. Αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από έναν στοχασμό για τις ιδεολογικές και κοινωνικές αιτίες που γεννούν τρομοκρατία σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Προφανώς χρειάζεται να θεωρούμε δεδομένο ότι το να εξηγούμε τις ρίζες ενός κινήματος (ακόμα και του τρομοκρατικού κινήματος) δεν συνεπάγεται την υποχρέωση να δείχνουμε κατανόηση γι' αυτό ή να του βρίσκουμε ελαφρυντικά και ακόμα λιγότερο να αρχίσουμε να υποχωρούμε απέναντι σε αυτό. Αυτό που είναι παράλογο είναι να αντιλαμβανόμαστε την τρομοκρατία σαν ένα φαινόμενο που είναι παντού ενιαίο και ταυτόσημο, σαν ένα γιγάντιο πρόσωπο του Κακού το οποίο εκδηλώνεται πλήττοντας με διάφορους τρόπους το Καλό, που αντιπροσωπεύεται αντίθετα από τις κυβερνήσεις και τα υπάρχοντα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα. Το να σκεφτόμαστε ότι υπάρχει μόνον η τρομοκρατία είναι σαν να σκεφτόμαστε ότι οφείλουμε να καταπολεμούμε μόνο την Ασθένεια, χωρίς να διακρίνουμε αν προέρχεται από μόλυνση ή από έλλειψη υγιεινής, αν πλήττει τους πνεύμονες, το συκώτι ή την όραση. Ποτέ δεν είναι ωραίο να είμαστε άρρωστοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να θεραπευτεί αν σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμόζεται πάντοτε η ίδια θεραπεία του ηλεκτροσόκ.

Θα ήθελα να είμαι σαφής: Οσο και αν είμαστε πεπεισμένοι ότι η εγκληματική μέθοδος που χρησιμοποιεί τον άμαχο πληθυσμό σαν όμηρο είναι πάντοτε απαίσια και καταδικαστέα, δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τη χρήση του όρου «τρομοκρατία» με τρόπο μονοσήμαντο και χωρίς συμπληρωματικές διευκρινίσεις για την Παλαιστίνη, την Κορσική, την Τσετσενία, την Κολομβία ή και για τη Νέα Υόρκη, το Ιράκ, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο ή τη Χώρα των Βάσκων. Υπάρχουν τρομοκρατίες που στηρίζονται στην αλαζονεία του φανατισμού και άλλες που επωφελούνται από την αληθινή απελπισία. Ορισμένοι τρομοκράτες εξεγείρονται ενάντια σε νόμους που περιθωριοποιούν τον πληθυσμό στον οποίο αναφέρονται, ενώ υπάρχουν άλλοι που επωφελούνται αντίθετα από νόμους που παραχωρούν ακόμα και προνόμια σε αυτούς τους πληθυσμούς. Και ούτω καθεξής.

(...) Το απίστευτο είναι ότι έπειτα από κάθε τρομοκρατική επίθεση υπάρχουν πάντοτε ευγενικές ψυχές που μιλούν για το «ανώφελο» της βίας. Κάνουν λάθος. Στην πραγματικότητα, για τη βία όλα μπορούν να λεχθούν εκτός από το ότι είναι ανώφελη.

Αντίθετα είναι τόσο χρήσιμη ώστε δεν υπάρχει άλλη θεραπεία από το να την απαγορεύσουμε στα άτομα (και να παραχωρήσουμε, υπό αυστηρούς περιορισμούς, το μονοπώλιό της στο κράτος), γιατί διαφορετικά όλοι θα ένιωθαν τον πειρασμό να προσφύγουν σε αυτήν

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του παιδιού

ΑΠΕ - ΜΠΕ Site Πολιτισμού/ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του παιδιού

Παιδιά που πεινούν, παιδιά που πεθαίνουν πριν νιώσουν τη ζωή, από ασθένειες ή λόγω έλλειψης εμβολίων, παιδιά που κακοποιούνται, παιδιά που ακρωτηριάζονται ή πεθαίνουν στις συρράξεις, παιδιά που στερούνται στοιχειώδους εκπαίδευσης: εκατομμύρια παιδιά χωρίς χαμόγελο, χωρίς ελπίδα, σε όλο τον κόσμο, ζητούν να θυμηθούμε το δικαίωμά τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη, με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Ο δρόμος βοήθειας του ανεπτυγμένου κόσμου προς αυτά τα «καταδικασμένα» παιδιά είναι ακόμη μακρύς και οι δεκαετίες που πέρασαν από την ίδρυση της UNICEF το 1946, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ το 1959, και τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989, του πρώτου παγκόσμιου, νομικά δεσμευτικού, κώδικα δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία, παρά τα σημαντικά βήματα, δεν βελτιώνουν την τραγική εικόνα των αριθμών που παρουσιάζουν οι σχετικές εκθέσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Ζητούμενο παραμένει ακόμη ύστερα από μία 20ετία η εφαρμογή της Σύμβασης που καθορίζει το εύρος των δικαιωμάτων τα οποία οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά οπουδήποτε και θέτει τις βασικές προϋποθέσεις για την ευημερία τους στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους.

Μια μικρή «γεύση» των μεγάλων εμποδίων δίνει και η ελλιπής επικύρωση των δύο προαιρετικών πρωτοκόλλων της Σύμβασης (α' απαγόρευση συμμετοχής ανηλίκων στις Ένοπλες συρράξεις, β' εμπορία παιδιών, παιδική πορνεία και πορνογραφία) από αρκετές χώρες σε σημείο να αναγκαστεί ο εκτελεστικός διευθυντής της UNICEF, Άντονι Λέικ, τον περασμένο Μάιο, να κάνει έκκληση προς το εν τρίτον των κρατών του κόσμου για καθολική επικύρωση και εφαρμογή τους ώστε να μπορέσει να τηρηθεί μία υπόσχεση καλύτερης ζωής στα πιο ευάλωτα παιδιά του πλανήτη.

Κείμενο: Σοφία Αραβοπούλου

Εβδομάδα δωρεάν εξετάσεων

«Συσσίτια, άστεγοι σε κάδους σκουπιδιών, άνθρωποι-σκουπίδια, πολλαπλασιασμός της επαιτείας και της εγκληματικότητας, τραυματίζουν ήδη την καθημερινότητα και αποτελούν σήμα κινδύνου. Παράλληλα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονται τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, με συμπτώματα κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής. Ενώ στα δημόσια νοσοκομεία η έλλειψη υλικών, φαρμάκων και εξοπλισμού είναι πρωτοφανής και επιδεινώνεται καθημερινά...».

Χωρίς χρήματα θα εξετάζονται από Δευτέρα άποροι και ανασφάλιστοι Χωρίς χρήματα θα εξετάζονται από Δευτέρα άποροι και ανασφάλιστοι «Η πολιτική της κυβέρνησης παρασύρει ταχύτατα την ελληνική κοινωνία σε κάτι πιο βαθύ από μια συνηθισμένη οικονομική κρίση. Τη σέρνει σε μια ανθρωπιστική κρίση», τόνισε χθες ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ), Δημήτρης Βαρνάβας, ανακοινώνοντας την εβδομάδα δωρεάν εξετάσεων στα δημόσια νοσοκομεία, 22-28 Νοεμβρίου.

«Η συγκεκριμένη ενέργεια συνιστά ευθεία αμφισβήτηση της πολιτικής των αποκλεισμών από τις υπηρεσίες υγείας και ταυτόχρονα μήνυμα στην κοινωνία ότι δεν πρόκειται να παραμείνουμε θεατές στη σφαγή κοινωνικών δικαιωμάτων, με βασικότερο τη δωρεάν και ελεύθερη πρόσβαση κάθε ανθρώπου που έχει ανάγκη τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας».

Οπως ανακοίνωσαν χθες οι νοσοκομειακοί γιατροί καλούν όσους ασθενείς επιθυμούν να έχουν δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας από τη Δευτέρα, να προσέλθουν στα νοσοκομεία και δεν θα πληρώσουν εισιτήριο 3 ευρώ στα εξωτερικά ιατρεία αλλά ούτε και διάφορες ιατρικές εξετάσεις στις οποίες επιθυμούν να υποβληθούν.

Χθες τονίστηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι ασθενείς είναι ανασφάλιστοι και άποροι αλλά επειδή δεν έχουν βγάλει χαρτί απορίας δεν μπορούν να έχουν ιατρική περίθαλψη, ακόμη και σε σοβαρές περιπτώσεις. Μεταξύ άλλων, όπως επισήμανε ο Θ. Ζδούκος, μέλος στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ, «μειώθηκε δραματικά το εισόδημα όλων των υγειονομικών που ζουν από τον μισθό τους και που με αυτοθυσία κρατούσαν ζωντανό το ΕΣΥ όλα αυτά τα χρόνια, ενώ η περικοπή των υπερωριών και των προγραμμάτων εφημεριών αύξησε τις ώρες αναμονής για τους ασθενείς στα επείγοντα, τον κίνδυνο λαθών εξαιτίας της κόπωσης γιατρών, νοσηλευτών και τραυματιοφορέων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ολόκληρα τμήματα στα νοσοκομεία μένουν ακάλυπτα από κρίσιμες ειδικότητες, ιδιαίτερα στην επαρχία».


Η Ελλάδα που αλλάζει

Τις προάλλες από αυτή εδώ την εφημερίδα καταγράφτηκε ένα πρωτοφανές φαινόμενο: άνθρωποι καταφεύγουν στο Δαφνί, όχι γιατί απαραίτητα υπάρχουν ικανοί λόγοι για να νοσηλευτούν, αλλά γιατί εκεί θα βρουν ένα πιάτο φαγητό!

Χθες, νοσοκομειακοί γιατροί περίπου το επιβεβαίωσαν, λέγοντας πως ήδη στο συγκεκριμένο ψυχιατρικό νοσοκομείο έχει ξεκινήσει μελέτη για να διαπιστωθεί πόσοι ασθενείς ζητούν και κάνουν εισαγωγή μόνο και μόνο για να τρέφονται από το νοσοκομείο.

Λίγες εβδομάδες πριν, έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας αποκάλυψε ότι ένας στους έντεκα κατοίκους του Νομού Αττικής -που σημαίνει περίπου 400.000 άνθρωποι- ζει στην ανέχεια και στρέφεται με μεγάλη συχνότητα για βοήθεια σε ιδρύματα κοινωνικής μέριμνας, σε εκκλησίες ή σε δημόσιες υπηρεσίες αλληλεγγύης (σε συσσίτια δηλαδή ή σε κοινωνικά παντοπωλεία) και η κατάσταση αυτή αφορά σχεδόν όλες τις ηλικιακές ομάδες!

Μερικές ξεχασμένες και ξεθωριασμένες αφίσες που έχουν ξεμείνει σε κάποιες κολόνες στο κέντρο της πόλης από την τελευταία προεκλογική περίοδο, γράφουν «Η Ελλάδα, αλλάζει». Πράγματι, αυτό γίνεται. Η Ελλάδα αλλάζει. Ολα όσα θεωρούσαμε αυτονότητα, δεν είναι πια τέτοια.

Θα βλέπουμε ουρές ανέστιων να περιμένουν για ένα πιάτο φαγητό και θα προσπερνάμε από δίπλα τους, σαν να πρόκειται για ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Τα παιδιά μας, αν ποτέ βρουν μια απασχόληση, θα αμείβονται με ψίχουλα για δεκάωρα καθημερινά - και αυτό επίσης δεν θα μας εντυπωσιάζει. Σε κάθε γωνιά θα ξεφυτρώνουν γραφεία για ένα νέο κύμα μετανάστευσης και θα το θεωρούμε φυσιολογικό.

Η Ελλάδα αλλάζει, είναι το μόνο βέβαιο...

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010