Πολυτεχνείο, 36 χρόνια μετά

17 Νοέμβρη 1973...Ημερομηνία φτιαγμένη από αφοβία, ανιδιοτέλεια και αίμα...Εποχή που αυθεντικοί επαναστάτες κατάφεραν, σε έναν αγώνα αδελφικό και επίμονο, να ξυπνήσουν την ελληνική κοινωνία πό τον λήθαργο και να παρασύρουν χιλιάδες κόσμου στην μάχη κατά της χούντας, κατά του σκοταδιστικού μεσαίωνα που επέβαλαν οι συνταγματάρχες στην Ελλάδα. Η νεολαία ξεσηκώθηκε, έθεσε το αγαθό της ελευθερίας πάνω από εκείνο της ζωής και η αδίστακτη κρατική μηχανή απάντησε με τανκς και πυρά. Η δολοφονία των ηρώων του Πολυτεχνελιου όμως, αποτέλεσε και την αρχή του τέλους για την χούντα, αφού λίγο καιρό μετά η Ελλάδα επανάκτησε την δημοκρατία της. Πάντα ήταν δύσκολο να μιλήσει κανείς για το τι έγινε τότε... Ίσως γιατί η εξέγερση δεν χωράει μέσα σε λίγες γραμμές. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όσους βλέπουν την επέτειο του Πολυτεχνείου σαν μια ακόμη ευκαιρία για κομματικές δηλώσεις, τετριμμένου τύπου σχολικές εορτές και εκδηλώσεις, απογυμνωμένη από την πολιτική, αγωνιστική και ιστορική της διάσταση. Το νόημα της τότε εξέγερσης είναι πολύ μεγαλύτερο. 'Εχει να κάνει με τον αγώνα του ανθρώπου για την ελευθερία του, την ανυπακοή στην κρατική καταπίεση και την παράνομη εξουσία. Η θυσία λοιπόν των αγωινστών του Πολυτεχνείου δεν χωρά σε μουσεία και δεν πρέπει να απλοποιηθεί σε μια ακόμη εθνική επέτειο. Στόχος της ήταν μια ζωή χωρίς φόβο και συμβιβασμό, μια ζωή ελεύθερη.
Ωστόσο, παρ΄'ολο που σήμερα η δημοκρατία που με τόσο κόπο κατακτήθηκε τότε κλυδωνίζεται και αδυνατίζει, η πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι ένα "δε βαριέσαι, έχουμε και δουλειές".Βλέπουμε την ελευθερία μας να συρρικνώνεται και το μόνο μας ενδιαφέρον είναι το πώς θα αποκτήσουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε. Και δυστυχώς ο Ξυλούρης δεν ζει πλέον για να καταγγείλει ότι ξαναμπήκαν στην πόλη οι εχθροί, αλλά αυτή την φορά όχι με όπλο τους τα τανκς, αλλά την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση και την διάχυση της νωθρότητας ως δέουσας πολιτικής στάσης. Σήμερα λοιπόν, μπορέι να μην υπάρχουν Ε.Σ.Α. και λογοκρισία, αλλά η αστυνομική αυθαιρεσία χαίρει ατιμωρησίας, η καταστολή των διαδηλώσεων-διαμαρτυριών θεωρείται από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δικαιολογημένη και η παρ'όλίγον καταπάτηση πανεπιστημιακού ασύλου περνά απαρατήρητη (άντρες των Μ.Α.Τ., στις 14-11-09 κάθονταν ανενόχλητοι στα σκαλιά της εισόδου του Παιδαγωγικού Αθηνών.) Οι κοινωνικές ανισότητες διαιωνίζονται , οι μετανάστες κατατρέχονται και αφήνονται στην μοίρα τους (η οποία τις περισσότερες φορές είναι η εξαθλίωση και το ξύλο από παρακρατικούς ακροδεξιούς), η καπιταλιστική λαίλαπα σαρώνει και τις τελευταίες αντοχές του ελληνικού λαού (και όχι μόνο) και το οργουελικό "Υπουργείο προστασίας του πολίτη" προχωρεί σε περισσότερη αστυνομοκρατία και συλλήψεις, ακόμη και αγωνιστών του Πολυτεχνείου (Παπαχρήστου) και δημοσιογράφων. Και η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Στον συνδικαλισμό απαντούν με άνανδρες επιθέσεις με οξύ (περίπτωση Κ.Κούνεβα), η ακροδεξιά φιλοσοφία στους κόλπους της αστυνομίας σκοτώνει μετανάστες (περίπτωση του Μοχάμετ Καμράν Ατίφ που ξεψύχησε στο αστυνομικό τμήμα Νίκαιας μετά από ξυλοδαρμό) και ο φασισμός ντύνεται από το σύγχρονο life style με φρου φρου και αρώματα και σερβίρεται στον ελληνικό λαό μέσα από τις τηλεοράσεις. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της νεολαίας αδιαφορεί και κλείνει τα αυτιά της στον κόσμο που ουρλιάζει γύρω της, ακόμη και όταν τα δικά της συμφέροντα θίγονται (ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίου, παιδεία εμπόρευμα).
Ευτυχώς όμως ένα νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις. Υπάρχει και ο΄κόσμος που αντιστέκεται, που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο χωρίς ρατσισμό, οικονομικές κρίσεις,ιδιωτικά πανεπιστήμια, ανασφάλιστη εργασία, κοινωνική απομόνωση και φιλίες τύπου facebook. Υπάρχει και η νεολαία που διεκδικεί και αντιδρά, φωνάζει και εξοργίζεται, βγαίνει στους δρόμους, όταν η σαπίλα του συστήματος οδηγεί στον θάνατο ενός 15χρονου. Οι φοιτητές του '73 δεν πέθαναν για ένα λουλούδι μια φορά τον χρόνο και για μια κουτσή δημοκρατία, αλλά για να κάνουμε όλοι εμείς καθημερινότητα την διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής. Το αίτημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σήμερα είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο και μια αριστερά που αρκείται στην ψηφοθηρία η στα συνθηματάκια δεν αρκεί. Αυτό που απαιτείται είναι η επικαιροποίηση του τότε αγώνα. Σεβασμός στην ιστορία δεν σημαίνει βάζω την εξέγερση του Πολυτεχνείου στο χρονοντούλαπο και την ξεχνάω εκεί. Σημαίνει πως επιλέγω ως τρόπο ζωής την αντίσταση και όχι την αποχαύνωση, κάτι που τιμά και δικαιώνει την τότε εξέγερση. Ή όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Γάλλοι nous sommes le pouvoir!!

"ΜΙΚΡΟΣ ΤΥΜΒΟΣ" - Νικ. Βρεττάκος

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο
Υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί
Είστε το ποίημα
Απλώνοντας το χέρι μου,
δεν φτάνει ως εκεί που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
λιτανεύει ο αέρας της αρετής.
Ω παιδιά μου
μπροστά σ'αυτό το ποίημα μετράει μόνιο η σιωπή

Βασιλική Τσιφτσή