Με αφορμή τη δολοφονία του 40χρονου αστυνομικού από την οργάνωση «Σέκτα Επαναστατών», ήρθε ο καιρός να ασχοληθούμε με το θέμα της τρομοκρατίας. Ο όρος «τρομοκρατία» θα χρησιμοποιηθεί στο άρθρο με την έννοια μιας ολιγομελούς ομάδας ατόμων που, με ιδεολογικά προσχήματα, διαπράττει δολοφονίες. Οι τρομοκράτες συχνά αυτοαποκαλούνται «επαναστάτες», «λαϊκοί αγωνιστές» κλπ. και αιτιολογούν τις επιθέσεις τους ισχυριζόμενοι ότι υπερασπίζονται το λαό, τους εργαζόμενους κλπ. Τα θύματά τους έχουν διαφορετική κοινωνική καταγωγή: από απλούς αστυνομικούς μέχρι πολιτικούς και επιχειρηματίες. Ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει ο καθένας μας για τα θύματα, είναι δύσκολο να βρούμε ένα ιστορικό παράδειγμα που ο λαός να έζησε καλύτερα μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: περισσότερα μέτρα καταστολής και παρακολούθησης, περισσότερη αστυνομική βία, ενίσχυση της ακροδεξιάς, κλίμα φόβου και τιμωρία αθώων οι οποίοι συμμετέχουν με άλλους τρόπους στο λαϊκό κίνημα. Ταυτόχρονα δίνεται «πάτημα» για δίωξη ιδεών, αφού παρατηρούμε συχνά ταύτιση συγκεκριμένων ιδεολογικών χώρων με το κοινό έγκλημα, εικόνα η οποία ενισχύεται και από τα ΜΜΕ. Πέρα από αυτό όμως, η τρομοκρατία είναι ένα φαινόμενο αντίθετο στην έννοια της δημοκρατίας. Καλώς ή κακώς, η κοινωνία έχει αποφασίσει να μη ζει με τον τρόπο που επιθυμούν οι τρομοκράτες. Και δεν μπορεί όποιος έχει όπλα στα χέρια του να επιβάλλει τις ιδέες του διά της βίας. Το φιλολαϊκό προφίλ που έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να παρουσιάσουν οι περισσότερες τρομοκρατικές οργανώσεις είναι απλά ένα άλλοθι, αφού οι τρομοκράτες παρουσιάζονται σαν αυτεπάγγελτοι υπερασπιστές του λαού, χωρίς αυτός να τους έχει επιλέξει να τον εκπροσωπούν με κάποιο τρόπο. Με οποιοδήποτε πρόσχημα και με οποιοδήποτε τρόπο δράσης, η τρομοκρατία πάντα αποδεικνύεται πρόβλημα περισσότερο για αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, παρά για αυτούς που υποτίθεται ότι αντιμάχεται.
Δ. Ηλιόπουλος
κείμενο για το copyleft τευχος #03
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου