copyleft

«Εύχομαι να μείνω για πάντα 15, γιατί δεν θέλω να πάω παραπέρα, δεν θέλω να προχωρήσω και εσύ να μείνεις εκεί. Δεν το ήθελες αλλά για πάντα θα μείνεις στα 15...Κατάρα? Ίσως...Αλλά οι κατάρες φέρνουν και τιμωρίες, και οι τιμωρίες σαματά...Θα τα σπάσουν μικρέ...Θα τα κάψουν...Οι κραυγές τους θα περάσουν τα σύνορα. Μα τα δάκρυα? Τα δάκρυα θα παραμείνουν σαν ανεξίτηλα σημάδια στα μάτια και την ψυχή μας. Η ψυχή σου ο κόσμος, το αίμα σου τα δάκρυα μας, τα δάκρυα οι φωνές. Οι φωνές ...ο αγώνας.

6-12-08..

Ημέρα πόνου, ημέρα θλίψης, ήμερα επανάστασης για ένα αβέβαιο μέλλον, για την κρατική καταστολή, για σένα Αλέξη! Συνεχίζουμε Αλέξη...Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε Δεκέμβρη ο αχός του γέλιου σου φτάνει στην οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μας θυμίζει να ζούμε με αντίσταση και όχι να επιζούμε με συμβιβασμούς.

Καλό ταξίδι,

Αναπαύσου εν ειρήνη»

Το παρακάτω κείμενο υπάρχει τοιχοκολλημένο στην οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια, με την υπογραφή "mafron". Ο ευαίσθητος 15χρονος που το κόλλησε δεν νοιάστηκε να γράψει το πραγματικό του όνομα...Είναι και αυτός ένας από τους εξεγερμένους...Κομμάτι μιας γενιάς που λοιδορείται, ποδοπατείται, στερείται δικαιωμάτων, στιγματίζεται από τους «ώριμους» ως ανεύθυνη και απολίτιστη, αλλά παρ'όλα αυτά δεν σκύβει το κεφάλι της, αγωνίζεται για όσα της στέρησαν, αμφισβητεί, αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ενεργό κομμάτι της κοινωνίας και ως τέτοιο δρα, προς δυσαρέσκεια όσων την θέλουν αποχαυνωμένη και άρα ευκολότερη προς χειραγώγηση...Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξη η νεολαία είναι εδώ, δεν ξεχνά πως στο όνομα της εξουσίας χάθηκε μια ζωή και με τέτοια αφιερώματα φωνάζει με τον δικό της τρόπο στους ιθύνοντες αυτού του χάους που λέγεται κράτος, ότι θα την βρουν μπροστά τους σε όλες της αυθαιρεσίες, τις κλεψιές, τα Βατοπέδια του μέλλοντος, την κρατική βία, να διεκδικεί το αυτονόητο--μια ελεύθερη ζωή...

Β.Τ.