Μια δεύτερη κάλπη, που δεν πρόκειται να ανοίξει πριν από τις εθνικές εκλογές, όποτε και να γίνουν, είναι η πρωταγωνίστρια των εκλογών. Την κάλπη όπου πολλοί έριξαν την «ψήφο με βαριά καρδιά» την αποκωδικοποιούμε εύκολα. Δεν ισχύει το ίδιο για την κάλπη της αποχής, αφού απομαγνήτισε ακόμη και τις κάρτες των δημοσκόπων, φέρνοντας στην επιφάνεια την άλλη όψη μιας αγοράς που, όπως όλες οι αγορές, διαθέτει και τις φούσκες της.Eπί του παρόντος, λοιπόν, ξέρουμε μόνο τι ψήφισαν οι μισοί από τους εγγεγραμμένους. Αλλά για το άλλο (σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο) δεν ξέρουμε τίποτε.
Οσοι περπατούν ακόμη στους αθηναϊκούς δρόμους καταλαβαίνουν πόθεν προέκυψαν οι πάνω από 22.000 ψήφοι που πήραν οι χρυσαυγίτες εμφανίζοντας την ίδια εκλογική δύναμη με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε την παρατεταγμένη μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ ή τους Οικολόγους ή ακόμη και την υπεροχή του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που στην άλλη πλευρά της Ευρώπης οι εκλογείς καταψηφίζουν τη σοσιαλδημοκρατία. Αλλά αυτή η σιωπή της αποχής δεν έχει εύκολη εξήγηση.
Βεβαίως, κάθε κόμμα μπορεί να λέει ό, τι θέλει και να θεωρεί την αποχή μια καβάτζα που προσώρας απώλεσε, λες και ο ψηφοφόρος είναι μια ιδιοκτησία που μπορείς να τον μεταβιβάζεις για λίγο.
Θυμάμαι τη διετία 1989 - 1990 με τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις εν μέσω σκανδάλων, συγκυβερνήσεων, συνασπισμών και οικουμενικών σχηματισμών. Αφορμές για να δοκιμάσουμε κάποιοι τη βάσανο της αποχής και του άκυρου. Γιατί κανείς από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους δεν απέχει εύκολα. Ομως, τώρα, επιχειρώντας να μπω στη θέση των ψηφοφόρων που απείχαν ανακαλώ αυτήν την αίσθηση της αποδέσμευσης από ό, τι θεωρούσαμε, τότε, κατεστημένη κομματική ή πολιτική αξία. Ακόμη και όταν επιστρέψαμε στις κάλπες, το κάναμε με άλλους όρους και αφού είχαμε βιώσει την προσμονή μιας νέας διεργασίας.
Αραγε, η σημερινή
αποχή είναι μια προσωρινή πολιτική συμπεριφορά, μια τιμωρία ανάλογη με αυτήν που είχαν επιβάλει οι Γάλλοι πριμοδοτώντας τον Λε Πεν με ιστορικά υψηλά ποσοστά, για να τον εγκαταλείψουν λίγο αργότερα; Σηματοδοτεί τη ρήξη ή την απαρχή μιας ενσωμάτωσης στην αδιαφορία, που στην επανάληψή της μπορεί να ταυτιστεί με την περιθωριοποίηση; Αφορά μόνο ψηφοφόρους της Ν.Δ. ή και ψηφοφόρους της Αριστεράς; Επιλογή και των νέων ψηφοφόρων, που στον απόηχο του Δεκέμβρη ένιωσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μη αντέχοντας το συνεχές κυνηγητό των επικριτών του δεν μπόρεσε να τους «καλύψει»; Στάση των πιο εύπορων, που έφυγαν για Μύκονο ή για Σπέτσες; Μήπως, εν τέλει, πρόκειται για τον Ιούνη των ώριμων, που απλώς, μην μπορώντας να λειτουργήσουν εκτός πλαισίου, όπως έκαναν οι νέοι του Δεκέμβρη, επιλέγουν τη θεσμική αδιαφορία για να κάνουν τη δική τους, εντός πλαισίων, «εξέγερση»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου